Με το άκουσμα την κλοπής βρέφους από το μαιευτήριο Έλενα, σκέφτηκα με θυμό «και πολύ που άργησε…». Γιατί βλέπετε δύο μήνες πριν γεννήσω τον γιο μου στο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας μπήκα στην πτέρυγα της μαιευτικής για πρώτη φορά και ταράχτηκα από αυτά που είδα. Ήταν ένα πρωινό Τρίτης, η πρώτη μου επίσκεψη στο νοσοκομείο αφού τους προηγούμενους μήνες με παρακολουθούσε εξωτερικός γιατρός του ταμείου και περίμενα να έλθει η σειρά μου για την καθιερωμένη εξέταση. Για να περάσει η ώρα σκέφτηκα να δω την κλινική. Μπήκα μέσα. Υπήρχε τρομερή κινητικότητα. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε. Υποθέτω οι περισσότεροι ήταν συγγενείς. Μικρά παιδιά αλώνιζαν το διάδρομο. Κάποια έβηχαν, άλλα έτρεχαν, μερικά γκρίνιαζαν κάποια ήταν ήρεμα. Τι δουλειά έχουν άραγε τα παιδιά σε χώρο που βρίσκονται νεογέννητα και λεχώνες; Αποκλείεται όλα αυτά να ήταν αδέλφια, σκέφτηκα. Κοίταξα το ρολόι, ήταν κοντά 11. Είναι ώρα επισκεπτηρίου αναρωτήθηκα? Που να φανταζόμουν τότε ότι αυτή είναι η κατάσταση σε 24η σχεδόν βάση. Μπήκα στις τουαλέτες, στους απογυμνωμένους και αφιλόξενους χώρους τοκετού αναζητώντας μια μαία να πάρω απαντήσεις και κανένας μα κανένας δε με πήρε είδηση.
Από εκείνη την ημέρα, άρχισα να αναπτύσσω μια φοβία. Και αν μπει κάποιος και μου πάρει το γιο μου ενώ κοιμάμαι? Ποιος θα τον σταματήσει? Στις τελευταίες άγρυπνες νύχτες πριν γεννήσω η σκέψη αυτή στροβίλιζε στο μυαλό μου.
Εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι η εντύπωση της πρώτης μου επίσκεψης στη μαιευτική του νοσοκομείου απλώς αποκάλυπτε την αφέλεια μου. Γιατί η εγκυμοσύνη μου αυτή ήταν ή πρώτη μου επαφή με ελληνικό νοσοκομείο. Η πρώτη μου κόρη βλέπεται γεννήθηκε σε δημόσιο νοσοκομείο της Βρετανίας. Όπου η ασφάλεια του νεογέννητου και της μητέρας του ήταν πρωταρχικής σημασίας και όλα τα άλλα δευτερεύοντα. Ο χώρος είναι καλά ελεγχόμενος, οι ώρες επισκεπτηρίου πολύ συγκεκριμένες και ο θάλαμος άδειαζε όταν τελείωναν. Η είσοδος της πτέρυγας κλειστή, ο επισκέπτης έπρεπε να χτυπήσει το κουδούνι να δηλώσει το όνομα της μητέρας και να συνοδευτεί στο δωμάτιο. Επιτρέπονταν μόνο δύο επισκέπτες ανά μητέρα κάθε χρονική στιγμή. Εννοείται ότι υπήρχε ησυχία στους θαλάμους. Από σεβασμό στις μητέρες που κάποιες από αυτές δεν είχαν εύκολο τοκετό ή τα παιδιά τους ίσως ήθελαν ιδιαίτερη φροντίδα. Αλλά και από γνώση των αναγκών που έχει ένα μωρό που βρίσκεται μόνο λίγες ώρες στον κόσμο. Και βέβαια δεν επιτρέπονται παιδιά παρά μόνο αδέλφια.
Από τις επτά το απόγευμα, η πτέρυγα έκλεινε για τους επισκέπτες και επικρατούσε ηρεμία. Το μόνο που διέκοπτε τη γαλήνη ήταν τα κουδούνια που καλούσαν τις μαίες. Γιατί δίπλα από κάθε κρεβάτι υπάρχει ένα κουμπί που χρησιμοποιούν οι μητέρες όταν χρειάζονται βοήθεια.
Αντιθέτως εδώ, οι επισκέπτες της συγκατοίκου μου στο δωμάτιο έρχονταν και μετά τις 11 το βράδυ μαζί με τα παιδιά τους που χοροπηδούσαν στο διπλανό άδειο κρεβάτι. Και κανείς μα κανείς δεν τους έκανε παρατήρηση.
Έμεινα εκεί τρία φριχτά βράδια. Πότε ο σύντροφός μου και πότε η μητέρα μου ήταν δίπλα μου να με βοηθήσουν γιατί δεν υπήρχε τρόπος να ειδοποιήσω τις μαίες αν χρειαζόμουν βοήθεια. Γέννησα με καισαρική και πονούσα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όλο το προσωπικό ήταν πολύ εξυπηρετικοί και οι μαίες σεβάστηκαν όλες τις επιθυμίες και ιδιαιτερότητες μου και με υποστήριξαν πολύ στο θηλασμό. Όμως οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες. Και μερίδιο ευθύνης έχει το προσωπικό που δεν τηρεί τους απλούς κανονισμούς και δε βάζει σε προτεραιότητα τη μητέρα και το παιδί της. Αυτό συμπεριλαμβάνει και την ασφάλεια τους.
Διαβάζω ότι στο χθεσινό συμβάν στο Έλενα, η κυρία που πήρε το μωρό έφυγε ανενόχλητη με ένα ταξί! Όταν ήλθε η ώρα να φύγουμε από το νοσοκομείο της Βρετανίας μας συνόδευσε στην έξοδο μια νοσοκόμα. Υπογράψαμε κάποια έγγραφα, βεβαιώθηκαν ότι η κόρη μας είναι σε κάθισμα αυτοκινήτου και σωστά δεμένη, μας άνοιξαν την πόρτα και φύγαμε.
Ένα τρομαχτικό γεγονός συνέβη σε μια οικογένεια. Κάποιος έκλεψε την κόρη τους από το μαιευτήριο. Το παιδί βρέθηκε αλλά φαντάζομαι ότι αυτοί οι γονείς δε θα ξεπεράσουν ποτέ το συμβάν. Έχουν σημαδευτεί για πάντα. Είμαι σίγουρη ότι χθες οι κανόνες ασφαλείας στο Έλενα και στα άλλα νοσοκομεία ήταν αυστηροί. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Φοβάμαι όμως ότι σε ένα χρόνο τα πράγματα θα επιστρέψουν στους συνηθισμένους ρυθμούς. Αυτό το έργο το έχουμε άλλωστε ξαναδεί. Ελπίζω να μη συμβεί κάποιο άλλο δυσάρεστο συμβάν για να μας αφυπνίσει ξανά για λίγες μόνο μέρες πριν επιστρέψουμε στο βόλεμα και την απάθεια.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Είμαι και γώ μαία σε ένα κέντρο υγείας στην επαρχία και γνωρίζω πολύ καλά ότι όλες οι συνθήκες που περιγράφετε πιο πάνω αληθεύουν. Το θέμα είναι ότι πρέπει να κινητοποιηθείτε εσείς σαν δημότες της Κέρκυρας προκειμένου να απαιτήσετε το αυτονόητο δικαίωμά σας σε ανθρώπινες συνθήκες σε περίοδο τοκετού και λοχείας. Κάντε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες προκειμένου να εισακουστεί το αίτημά σας, γιατί όταν φεύγουν οι τουρίστες από το νησί, εσείς είστε αυτοί που θα διαβιώσετε σε αυτό τον τόπο. Σας το λέω από προσωπική μου πείρα. Πάντα το κράτος έχει την τάση να βάζει τη μητέρα και το νεογέννητο σε δεύτερη μοίρα. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε πρωτίστη προταιρεότητα του κράτους
Σαφώς και η αλλαγή θα έλθει μετά από πίεση των πολιτών. Στην Κέρκυρα όσον αφορά το νοσοκομείο όλοι περιμένουν την περιβόητη μετεγκατάσταση στα νέα κτίρια (άλλο ένα κερκυραϊκό γεφύρι της Άρτας). Φθάνουν όμως καινούργια κτίρια και έπιπλα για να αλλάξουν τα πράγματα; Στη περίπτωση που περιγράφω εδώ, νομίζω ότι είναι περισσότερο θέμα διοίκησης, κατανόησης του γιατί υπάρχουν οι κανόνες, επιμονής από το προσωπικό για την τήρησή τους και υποστήριξη από τη διοίκηση. Είτε στο παλιό, είτε στο καινούργιο κτίριο. Γιατί το προσωπικό (γυναικολόγοι, παιδίατροι, μαίες, εκπαιδευόμενοι) ήταν όλοι άψογοι. Είναι επίσης σημαντικό να δίνουμε σημασία στην αισθητική του χώρου. Αν μη τι άλλο όλοι θα νοιώθουν καλύτερα σε ένα όμορφο (και ήσυχο) περιβάλλον, εργαζόμενοι, μητέρες, επισκέπτες.